🎇 Jak Wpaść W Anoreksje

Nie ma prostego sposobu zapadnięcia w śpiączkę. Jeśli spróbujesz coś przedawkować to najpewniej dostaniesz biegunki albo stanie się z tobą co z Dominikiem z Sali Samobójców. Jeśli o coś walniesz to prędzej sobie czaszkę rozwalisz niż zapadniesz w śpiączkę (5 kg na cm sześcienny i czaszka pęka). Jak chcesz odjechać to W odizolowanych rejonach świata przepisy drogowe są abstrakcyjnym konceptem. Na przykład, w Chinach za kolizję samochodu z pieszym lub rowerzystą, prawo automatycznie obwinia kierowcę. Turyści często się skarżą, że są z góry uważani za winnych spowodowania każdego wypadku po prostu dlatego, że są cudzoziemcami. Kiedyś były cudownym lekiem. Potem przypięto im łatkę „diabelskiego narkotyku”. Teraz na poważnie wracają do łask i pewnie wkrótce zrewolucjonizują psychiatrię. Na\u0001Netfliksa wpadł serial Jak zmienić swój umysł – a w nim wszystko, co chcieliście wiedzieć\u0001o psychodelikach. Mama wmawia mi anoreksje! Od pewnego czasu moja mama zaczela pisac prace licencjacka na temat zaburzen odzywiania.Ja amatorsko (jak narazie) cwicze taniec klasyczny w domu.Mam 161 cm a waze 59.9-60.0 kg .Od jakiegos czasu moja mama zaczela podejzewac mnie o anoreksje..ale w naprawde irytujacy sposob.Wraca po pracy i odrazu lezie do lodowki i patrzy lub wypytuje sie co jadlam i oczywiscie jej ANOREKSIJA: POREMEĆAJ HRANJENJA. Anoreksija spada u poremećaje uzimanja hrane. Prema MKB-10 za ovaj poremećaj je karakterističan namjeran gubitak tjelesne težine, pri čemu osoba sama izaziva i/ili održava smanjenu težinu. Dijagnostički kriteriji za postavljanje dijagnoze su sljedeći: tjelesna težina je najmanje 15% ispod očekivane prawie anoreksja. To nie jest łatwy wpis dla mnie. Sporo już przeszłam podczas mojej 3,5 letniej przygody ze sportem. Zaczęłam od biegania, poprzez ćwiczenia w domu aż w końcu trafiłam na siłownie. Tym wpisem chcę przede wszystkim ostrzec młode dziewczyny, które bawią się w odchudzanie bez najmniejszej wiedzy na ten temat. Osoby chore na anoreksje odczuwają wstręt do jedzenia i mimo drakońskich i bardzo restrykcyjnych diet, postrzegają siebie jako osobę grubą. Dlatego cały czas są na diecie. Jeśli twoje dziecko lub ktoś bliskich, z dnia na dzień posmutniał, stał się osowiały, unika kontaktu, a także znacznie ogranicza swoje porcje jedzenia Anoreksja a moda na wychudzone modelki. Według statystyk na każdą szkolną klasę przypada co najmniej jedna osoba chora na anoreksje. Ta śmiertelna choroba jest szczególnie widoczna wśród nastolatek, które za wszelką cenę chcą dorównać modelkom z okładek modowych magazynów. Każdego roku moda na wychudzone modelki zabija setki Tłumaczenia w kontekście hasła "wpaść na pomysł" z polskiego na włoski od Reverso Context: Możecie wpaść na pomysł, jak to zrobić? Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate Zobacz 10 odpowiedzi na pytanie: Czy mogę wpaść w anoreksje ? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj eksperta (1893) Jak wpaść w anoreksje / bulimie? 2012-08-16 02:01:24 jak myslicie ile dziewczyn mozna miec naraz 2011-02-07 07:55:08 Masz anoreksje lub bulimie ? 2012-05-23 19:36:04 Tłumaczenia w kontekście hasła "anoreksje" z polskiego na angielski od Reverso Context: Była posądzaną o anoreksje i spędziła długi okres w klinice odwykowej za przedawkowanie narkotyków. 5pSoJ. 19 lipca 2018 Spis treści1 Co to jest anoreksja?2 Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków3 Skutki Anoreksji4 Objawy Anoreksji5 Przyczyny anoreksji6 Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa)7 Na czym polega anoreksja?8 Leczenie anoreksji9 Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Co to jest anoreksja? Anoreksja jest zaburzeniem odżywiania. Podstawowym objawem jest celowe dążenie do obniżenia masy ciała i przeżywanie nasilonego lęku przed przytyciem, przy jednocześnie występującej nieprawidłowej ocenie własnego wyglądu. Utrata masy ciała jest wywołana przez unikanie sytych pokarmów lub prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i leków tłumiących łaknienie, stosowanie wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Ocena własnego ciała, która jest zaburzona i odbiega od rzeczywistego wizerunku, przyjmuje postać zespołu psychopatologicznego, w którym dominuje obsesyjne myślenie związane z obawą przed otyłością. Anoreksja pojawia się najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się u dzieci w okresie zbliżania się do wieku pokwitania. Anoreksja i bulimia są jedynymi zaburzeniami, które są skorelowane z płcią i dotykają głównie kobiet – 95% zachorowań. Taką korelację tłumaczy się uwarunkowaniami kulturowo-społecznymi, związanymi z medialnymi wzorcami idealnej kobiety. Zaburzenia odżywiania mogą pojawiać się w życiu dorosłym ( 0,2-0,8% populacji), w okresie przekwitania, a także u osób po siedemdziesiątym roku życia. Obserwuje się podwyższony współczynnik zachorowań wśród mężczyzn homoseksualnych i wiąże się to z większym zwracaniem uwagi na wygląd w tej grupie społecznej, w takim samym stopniu, jak w przypadku kobiet. Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków Okresem największej zachorowalności na anoreksję jest wiek dojrzewania. Objawy najczęściej mają swój początek pomiędzy 14 – 18 rokiem życia. Wśród chorych przeważają dziewczęta. Rozpowszechnienie anoreksji wśród chłopców, w tym wieku ocenia się na 5-10%. Obserwuje się wzrost zachorowań na anoreksję wśród dzieci do 13 roku życia. Badania podkreślają, że na ten wiek przypada znaczący wzrost zachorowań chłopców w porównaniu z okresem dorastania. Wówczas na chorobę zapada 9-30 % chłopców. Skutki Anoreksji Chorobie towarzyszy niedożywienie o różnym nasileniu i wynikające z tego wtórne, poważne zaburzenia somatyczne. Jeśli początek choroby miał miejsce w okresie przed pokwitaniem, to zostaje zahamowany rozwój związany z pokwitaniem. U dziewczynek zatrzymany zostaje wzrost, nie rozwijają się piersi i występuje brak miesiączek. U chłopców w tym wieku narządy płciowe pozostają w stanie dziecięcym. Anoreksja należy do chorób o wysokim ryzyku śmiertelności. Najczęstszymi przyczynami zgonu są samobójstwa, niewydolność krążeniowa, zaburzenia elektrolitowo-metaboliczne. Przeprowadzone badania wśród pacjentów w wieku pomiędzy 20 a 30 rokiem życia wykazują, że u 18 % choroba zakończyła się zgonem. Ryzyko zgonu zwiększa się 10-krotnie w przypadku starszych wiekowo pacjentów i dłuższym czasem trwania choroby. Przebieg choroby ma charakter przewlekły, a średni czas trwania choroby to 5 lat. Lepsze rokowania mają osoby, u których zaburzenie wystąpiło stosunkowo wcześnie pomiędzy 14 -17 rokiem życia, a podjęte oddziaływania terapeutyczne zapobiegały utrwaleniu się zaburzenia. Jak zaczyna się anoreksja? W początkowym etapie zachorowania pierwszymi objawami anoreksji jest stopniowe ograniczanie jedzenia, które jest zazwyczaj uzasadniane stosowaniem diety, przejściem na wegetarianizm, ekologiczną żywnością. W tej pierwszej fazie spadkowi wagi towarzyszy dobre samopoczucie, nawet stany euforyczne, wrażenie dobrej aktywności i wydajności. Stopniowo nasila się koncentracja na unikaniu jedzenia i pojawia się coraz więcej rytuałów związanych ze sposobami ograniczania ilości jedzenia, przygotowywaniem posiłków. Nasilające się zachowania nie podlegają perswazji, modyfikacji, stają się coraz bardziej usztywnione. Coraz większy dysonans pomiędzy informacjami otoczenia dotyczącymi nadmiernego spadku wagi a własnym przekonaniem dotyczącym wyglądu, powoduje unikanie ludzi, izolację społeczną, oraz usztywnianie się nieprawidłowej oceny własnego ciała i braku krytycyzmu. Nasilająca się koncentracja na rytuałach dotyczących przygotowania posiłków i ich kaloryczności może mieć charakter zaburzeń obsesyjno- kompulsywnych. Anoreksja może prowadzić do objawów zaburzeń depresyjnych i lękowych. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzeń związanych z poczuciem głodu i sytości, co jeszcze bardziej komplikuje podawanie posiłków. Objawy Anoreksji Podstawowym objawem jest spadek masy ciała o 15% w stosunku do masy ciała odpowiedniej dla wieku i wzrostu, u dzieci brak przyrostu masy ciała. Występuje irracjonalne ocenianie siebie, jako osoby otyłej. Przeżywanie permanentnego lęku przed przytyciem. Narzucanie sobie samemu niskiego progu masy ciała, przed strachem, że się przytyje. U kobiet w efekcie anoreksji, występują zaburzenia endokrynne, które przejawiają się zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą seksualnych zainteresowań i potencji. W następstwie głodzenia się pojawiają się zaburzenia metaboliczne, w gospodarce elektrolitowej, tłuszczowej, zaburzenia czynności układu pokarmowego, hormonalne, neuroprzekażnictwa, zmiany zanikowe tkanek, w tym tkanki mózgowej. Do najczęściej występujących objawów somatycznych anoreksji należą: Spadek ciśnienia tętniczego krwi i temperatury ciała, zmiany w zapisach EKG Pojawienie się na ciele owłosienia w postaci meszku. Wypadanie włosów. Suchość skóry. Osłabienie siły mięśni i zanik mięśni. Stany zapalne żołądka i jelit, bóle brzucha. Podwyższenie poziomu cholesterolu. Zanik cyklu miesiączkowego. Objawy odwapnienia, osteoporoza kości, objawy niedokrwistości. Problemy z koncentracją, pamięcią, uczeniem się. Objawy depresyjne pojawiają się u 75 % przypadków. Objawy zespołu obsesyjno-kompulsyjnego, zespołu lękowego i napadów paniki (20-60 % przypadków). Przyczyny anoreksji Uważa się, że jadłowstręt psychiczny ma wieloczynnikowe uwarunkowania: biologiczne, osobowościowe, rodzinne i społeczno-kulturowe. W cechach osobowościowych wyróżnia się bardzo wysoki poziom aspiracji, często nieadekwatny do możliwości, niską samoocenę i perfekcjonizm, wysoki poziom tłumionej agresji, tendencja do zachowań obsesyjno-kompulsywnych. Badania genetyczne nie dają jednoznacznych odpowiedzi, stwierdza się możliwość istnienia wielu genów odpowiedzialnych za dziedziczenie anoreksji, które mogą wchodzić w różne interakcje, dając określony obraz kliniczny choroby. Badania dotyczące neuroprzekażnictwa w mózgu wykazały zaburzenia w układzie serotoninergicznym, noradrenergicznym i dopaminergicznym, oraz receptorów opiatowych. Wyniki badań naukowych nie dają jednoznacznej odpowiedzi, w jakim stopniu stwierdzone nieprawidłowości w przebiegu jadłowstrętu psychicznego są wrodzoną lub nabytą predyspozycją, a w jakim stopniu są skutkiem zaburzenia i głodzenia się. Stwierdzone zaburzenia hormonalne w odniesieniu do osi podwzgórze-przysadka-nadnercze oraz osi podwzgórze-przysadka-tarczyca, również nie odpowiadają na pytanie o przyczyny zaburzenia. Czynniki rodzinne – w rodzinach z problemem anoreksji obserwuje się specyficzne dysfunkcjonalne style funkcjonowania w zakresie diady małżeńskiej, patologicznych koalicji, relacji emocjonalnych, problemy w umiejętności rozwiązywania konfliktów, problemy związaną z autonomią członków, granicami wewnątrzrodzinnymi, blokowanie procesów separacyjnych. Zwraca się uwagę na takie cechy rodziny, jak rozbudzanie nadmiernych ambicji u dziecka, nieadekwatny do możliwości dziecka wysoki poziom oczekiwań. Koncepcje socjokulturowe zwracają uwagę na społeczne uwarunkowania „fobii przed otyłością”. Począwszy od lat dwudziestych XX wieku, w zachodniej kulturze nastąpiła zmiana ideałów dotyczących wyglądu i wymagań wobec kobiet. Wzrost zachorowań wiąże się z medialnym wpływem na kształtowanie idealnej sylwetki i stylu życia, które mają świadczyć o atrakcyjności i sukcesie życiowym. Bycie szczupłym staje się celem życiowym, nadaje wartość osobie i sens jej życiu. Mechanizm kontroli nad własnym życiem ogniskuje się w uzyskaniu szczupłości. Dodatkowo występuje nasilone zjawisko potępiania otyłości. Badania dowodzą, że otyłe dzieci są narażone na ostracyzm rówieśniczy, liczne przejawy nienawiści i upokorzenia. Czynniki kulturowe uważa się za znaczący czynnik przyczynowy nasilonej tendencji do rozwoju zaburzeń odżywiania. Za szczególnie narażone na zachorowanie uważa się modelki i tancerki. Koncepcja ewolucjonistyczna w rozszerzeniu koncepcji socjokulturowej zwraca uwagę na problem, dlaczego mężczyźni wolą szczupłe kobiety, i stawia tezę, że wymagania szczupłości wobec kobiet-modelek, są kształtowane przede wszystkim przez mężczyzn homoseksualnych – kreatorów mody, którzy nie widzą w kobietach swoich potencjalnych partnerek seksualnych. Uważa się, że bezpośrednim czynnikiem uruchomiającym proces chorobowy, jest uraz psychiczny związany z krytyczną uwagą, oceniającą wygląd i własna krytyczna ocena swojego ciała. Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa) W anoreksji atypowej obraz i przebieg choroby jest taki sam, jedynie o łagodniejszym nasileniu i z tą różnicą, że nie stwierdza się np. zaniku miesiączki, braku znacznego spadku masy ciała. Na czym polega anoreksja? Centralnym objawem w anoreksji jest nasilony lęk i obsesyjne myśli związane z obawą przed przytyciem oraz zaburzenia w spostrzeganiu własnego wyglądu. Ograniczanie jedzenia jest realizacją dążenia do ideału, w obawie przed krytyką innych i odrzuceniem. Staje się głównym celem życiowym i ogniskuje się w nim potrzeba osiągania sukcesu. W konsekwencji powoduje zdecydowane pogorszenie funkcjonowania społecznego. Jest zagrożeniem dla zdrowia i życia. Brak łaknienia i spadek wagi, nie zawsze jest tożsame z rozpoznaniem anoreksji. Może być objawem o charakterze psychogennym, skutkiem zaburzeń depresyjnych, objawów psychotycznych, zaburzeń schizofrenicznych, czy ujawniać się w przebiegu bulimii. Przeżywanie urojeń, omamów smakowych czy słuchowych, może być powodem odmawiania jedzenia i racjonalizacji psychotycznych powodów koniecznością stosowania diety. Zaburzenia łaknienia występują również w chorobach somatycznych. W każdym przypadku wymagana jest diagnoza psychologiczna i psychiatryczna. Leczenie anoreksji Ponieważ jadłowstręt psychiczny uważany jest za zaburzenie o wieloczynnikowych uwarunkowaniach, dlatego leczenie powinno być wielopłaszczyznowe i zależeć od wieku, przebiegu choroby, nasilenia objawów. W przypadku znacznego spadku wagi, poniżej 75 % wagi należnej, konieczne jest leczenie szpitalne. Zaletą leczenia szpitalnego jest stosunkowo szybki przyrost wagi ciała i obniżenie ryzyka śmierci w najpoważniejszym przebiegu zaburzenia. W przypadku skrajnego wychudzenia stosuje się przymusowe leczenie. Leczenie szpitalne, choć początkowo efektywne w osiągnięciu przyrostu wagi, nie usuwa problemu. Jak pokazują badania i obserwacje kliniczne, bez kompleksowego leczenia psychoterapeutycznego utrzymanie długoterminowej remisji objawowej nie jest możliwe. W początkowej fazie leczenia nadrzędnym celem jest zapobieganie ewentualnemu zagrożeniu życia, wynikającymi ze zmian metabolicznych wskutek głodzenia. Uzyskanie stopniowego przyrostu masy ciała powinno się odbywać na poziomie 1-1,5 kg na tydzień u pacjentów hospitalizowanych, i 0,5 -1kg u pacjentów leczonych ambulatoryjnie. Najczęściej w tej fazie choroby zawiera się z pacjentem kontrakt terapeutyczny, który ustala zasady postępowania leczniczego i stosuje się nagradzające przyrost wagi techniki behawioralne, zgodne z kontraktem. Jednocześnie obywa się proces leczniczy mający na celu leczenie powikłań somatycznych. Jak leczyć anoreksję? Do etapów leczenia należą: Uzyskanie systematycznego przyrostu wagi. Leczenie powikłań somatycznych. Psychoedukacja dotycząca prawidłowych wzorów odżywiania i korekta zachowań związanych z jedzeniem. Leczenie współwystępujących zaburzeń psychicznych. Psychoterapia indywidualna Psychoterapia rodzinna Ze względu na przewlekły charakter zaburzenia psychoterapię stosuje się przynajmniej przez rok, a w charakterze podtrzymującym, może trwać nawet do 6 lat. Psychoterapia Poznawczo-Behawioralna w Zaburzeniach Odżywiania Za standardową metodę terapeutyczną, którą stosuje się po zauważeniu procesu przyrostu wagi uważa się psychoterapię poznawczo-behawioralną. Badania podkreślają, że skuteczność leczenie farmakologicznego zdecydowanie podwyższa włączenie terapii poznawczo-behawioralnej. Terapia bezpośrednio odnosi się do niedostosowanych zachowań związanych ze sposobem odżywiania się, oraz leżącymi u ich podłoża błędnymi przekonaniami, dysfunkcyjnymi schematami poznawczymi dotyczącymi poczucia własnej samooceny i dążenia do ideału, znaczenia opinii innych i obaw w relacjach z nimi, oraz wspiera procesy rozwojowe związane z indywidualizacją i separacją. Łączy tworzenie wzorów regularnego odżywiania się, zmianę treści poznawczych i etap zapobiegania nawrotom choroby, poprzez kształtowanie umiejętności rozwiązywania problemów, umiejętność identyfikowania sygnałów ostrzegawczych nawrotu choroby i korzystania z wypracowanych planów działań. Psychoterapia Interpersonalna i Psychodynamiczna w Zaburzeniach Odżywiania Za efektywną terapię uznaje się Psychoterapię Interpersonalną skoncentrowaną na problemach interpersonalnych, które są uważane za centralne w zaburzeniach odżywiania. Celem terapii jest poprawa samooceny i samoakceptacji, rezygnacja z przesadnego przywiązywania znaczenia do wagi ciała. Zarówno psychoterapia poznawczo –behawioralna, jak i interpersonalna osiągają te same cele, jedynie innymi mechanizmami i technikami terapeutycznymi. Uznaje się, że podjęcie psychoterapii psychodynamicznej powinno odbywać się na etapie, gdy stan fizyczny pacjenta uległ poprawie. Terapia pozwala uzyskać wgląd w głęboko leżące zaburzenia struktury osobowości. Psychoterapia Psychodynamiczna jest szczególnie zalecana w przypadku zachorowań osób dorosłych. Rodzinna Psychoterapia Systemowa w Zaburzeniu Jadłowstrętu Psychicznego Uważa się, że terapia rodzinna jest niezbędna w odniesieniu do pacjentów poniżej 18 roku życia, zwiększa efektywność leczenia i trwałość uzyskanej poprawy objawowej. Zgodnie z paradygmatem systemowym zaburzenie pełni określoną, regulacyjną funkcję w życiu rodziny. Wyniki badań wskazują na symptomatyczne cechy systemu rodzinnego w przypadku zaburzeń odżywiania: uwikłanie i niezaangażowanie, nadopiekuńczość, sztywność, brak umiejętności rozwiązywania konfliktów, nacisk na wygląd i nadawanie szczególnego znaczenia opinii innych, izolacyjne tendencje. W rodzinach jedzenie spełnia funkcję narzędzia komunikacyjnego, jest ważnym kanałem komunikacyjnym. Celem terapii rodzinnej jest zmiana dysfunkcjonalnej struktury rodziny, zaburzonej komunikacji, określenie granic w podsystemach, które często są zatarte, pomoc w kryzysie rozwojowym związanym z dojrzewaniem i procesach separacji-indywidualizacji. Nieprawidłowo funkcjonujący system rodzicielski, może być czynnikiem uruchamiającym zachorowanie i podtrzymującym objaw, ale również może być znaczącym czynnikiem, który ma wpływ na pozytywny przebieg leczenia i jego efektywność. Leczenie farmakologiczne w zaburzeniach jadłowstrętu psychicznego Leczenie farmakologiczne stosuje się w przypadku, gdy zaburzeniom towarzyszą objawy depresyjne, lękowe, zaburzenia obsesyjno-komupulsyjne. W razie konieczności są podawane leki hormonalne. Leczenie farmakologiczne jest stosowane pod ścisłą kontrolą lekarza ze względu na możliwe powikłania związane z uwagi na występujące w chorobie zaburzenia układu krążenia, braku łaknienia. Jak „wpaść” w anoreksję? Do czynników ryzyka zachorowania na anoreksję należą: Czynniki osobowościowe: Niska i nieadekwatna samoocena. Przekonanie, że wysoka samoocena jest wynikiem uzyskania idealnej wagi i figury. Niezadowolenie ze swojej atrakcyjności fizycznej. Poczucie niższości w relacjach rówieśniczych. Przywiązywanie nadmiernego znaczenia do wyglądu, wagi i figury. Niski poziom umiejętności społecznych, brak umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych. Bycie osobą ośmieszaną i krytykowaną w grupie rówieśniczej, doświadczenie odrzucenia przez kolegów w szkole, marginalizacji społecznej, poczucie braku przynależności do grupy rówieśniczej. Wpływowość, lękliwość, brak pewności siebie. Nadwrażliwość na krytykę. Tendencje rezygnacyjne w przypadku niepowodzeń. Tłumienie i zaprzeczanie własnym potrzebom, nieumiejętność rozpoznawania własnych potrzeb. Spełnianie oczekiwań innych, jako źródło satysfakcji. Dążenie do bycia powszechnie akceptowanym przez innych i lęk przed odrzuceniem. Wysoki poziom ambicji i perfekcjonizm. Brak poczucia satysfakcji i sukcesów. Irracjonalne przekonania dotyczące sposobów odżywiania się i diet. Objawy zaburzeń zdrowia psychicznego: Przeżywanie objawów lękowych, depresyjnych, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Chwiejność emocjonalna. Długotrwałe stany złego samopoczucia psychicznego. Czynniki rodzinne: Zaburzenia struktury rodziny, komunikacji wewnątrzrodzinnej. Nieprawidłowe relacje emocjonalne pomiędzy członkami. Wysoki poziom krytycyzmu, wrogości, odrzucenia, kontroli. Problemy z autonomią członków rodziny, problemy rozwojowe związane z fazą separacji-indywidualizacji. Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia psychicznego. Według WHO 50 % wszystkich zaburzeń zdrowia psychicznego ma swój początek w okresie wieku rozwojowego, a więc w dzieciństwie i adolescencji. Wówczas pojawiają się pierwsze, mało specyficzne lub słabo nasilone objawy zaburzeń psychicznych, bądź zaburzenia charakterystyczne dla tego wieku np. anoreksji. Alarmujące dane statystyczne dotyczące wzrostu zachorowań na zaburzenia psychiczne, w tym dzieci i młodzieży, wymuszają zmianę myślenia o zdrowiu, jako wymagającego jedynie leczenia. Czynnikami chroniącymi zdrowie psychiczne jest, bowiem „wytwarzanie zdrowia”, czyli redukowanie czynników ryzyka, świadome wzmacnianie zdrowia psychicznego i zasobów odpornościowych, indywidualnych i rodzinnych. Utrzymanie stanu dobrego samopoczucia i zdrowia psychicznego jest możliwe, gdy dziecko i nastolatek ma adekwatną samoocenę, poczucie własnej wartości, optymizm i zrównoważony nastrój, umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów rówieśniczych, satysfakcjonujących relacji interpersonalnych, umiejętność rozwiązywania problemów i konfliktów, adekwatnego reagowania w stresogennych sytuacjach. Te cechy osobowościowe są zasobami psychicznymi, które chronią przed zachorowaniem na zaburzenia psychiczne. Prawidłowo funkcjonująca rodzina jest naturalnym podstawowym oparciem społecznym. W teoriach psychologicznych koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience odpowiadają na pytanie, jakie cechy osobowościowe wzmacniają zdrowie psychiczne i chronią przed zachorowaniem np. na anoreksję. Osoby, które cechuje wysoki poziom poczucia koherencji, lepiej sobie radzą ze stresogennymi czynnikami życia i mniej chorują. Resilience jest uznawana za wskaźnik zdrowia psychicznego, gdyż może chronić przed wystąpieniem zaburzeń psychicznych lub zmniejszać ich nasilenie. Poczucie koherencji i sprężystość psychiczna (ego – resiliency) pełnią kluczową rolę w ochronie i przywracaniu zdrowia. Oznacza to, że nie jesteśmy całkowicie bezsilni wobec zachorowania na zaburzenia psychiczne i mamy wpływ na nie, przez kształtowanie pożądanych cech odpornościowych i wytwarzanie zdrowia psychicznego. Metody psychoterapeutyczne są nie tylko formą leczenia zaburzeń psychicznych. Oddziaływania terapeutyczne mogą być skuteczną prewencją zaburzeń psychicznych, mogą wzmacniać dobrostan psychiczny: kształtować prawidłową samoocenę, umiejętności społeczne, rozwijać poczucie koherencji i odporność psychiczną. Terapeutyczne sesje rodzinne mogą mieć charakter profilaktyki zdrowia psychicznego jej członków. Rozwijanie i wzmacnianie pożądanych cech może odbywać się w każdym wieku, ale ma to szczególne uzasadnienie w odniesieniu do dzieci, młodzieży i okresu wczesnej dorosłości. Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Koncepcja poczucia koherencji zakłada istnienie trzech jej składowych: poczucia zrozumiałości, poczucia zaradności i poczucia sensowności. Pozwalają na spostrzeganie świata, jako zrozumiałego, przewidywalnego i sterowalnego. Osoba posiadające te cechy trafnie spostrzega i ocenia rzeczywistość, potrafi sprostać wymaganiom i skutecznie radzić sobie z trudnościami, a pojawiające się problemy traktuje, jako wyzwania i możliwość samorealizacji a nie, jako obciążenie i zagrożenie. Poczucie koherencji pełni główną rolę w adaptacji do stresogennych czynników, obniża intensywność jego doznawania i chroni przed zakłóceniami dobrostanu psychicznego. Koncepcja resilience zwraca uwagę na odporność psychiczną, odporność na zranienie i pozytywną adaptację. Sprężystość psychiczna (ego- resiliency) oznacza dobre przystosowanie pomimo traumatycznych przeżyć, wysoki poziom kompetencji społecznych, realizację zadań rozwojowych i brak zaburzeń w sferze emocjonalnej i behawioralnej. Jest umiejętnością rozwiązywania problemów oraz zdolnością elastycznego przystosowania się do zmieniających się warunków życiowych. Jest także umiejętnością szybkiego odrywania się od negatywnych przeżyć i wzbudzania w sobie pozytywnych stanów emocjonalnych i poznawczych. Jest dynamicznym konstruktem, który można rozwijać i kształtować. Jest znaczącym czynnikiem chroniącym przed wystąpieniem objawów zaburzeń. Pojęcie anorexia nervosa pochodzi z języka greckiego i oznacza ono brak apetytu. Anoreksja, zwana inaczej jadłowstrętem psychicznym, jest to zaburzenie odżywiania, które charakteryzuje się wyjątkowo niską masą ciała, bardzo dużym lękiem przed przybraniem na wadze i zniekształconym postrzeganiem swojego ciała [1]. Niestety żyjemy w czasach, kiedy jesteśmy pod ciągłą presją bycia idealnym pod każdym względem. Media promują wyidealizowane normy atrakcyjności, a życie staje się ciągłą pogonią za sukcesem i powodzeniem gdzie mało jest miejsca na indywidualność i akceptację samego siebie. W okresie adolescencji kształtuje się nie tylko ciało, ale również tożsamość, a wygląd fizyczny oraz akceptacja ze strony otoczenia i najbliższych osób stają się niezmiernie istotne. Cel badania Badanie zostało przeprowadzone wśród młodzieży w wieku 13-16 lat, ponieważ jest to grupa, która jest najbardziej podatna na zachorowanie. Ankietowani to zarówno chłopcy (50%) jak i dziewczęta (50%). Celem badania było sprawdzenie poziomu wiedzy na temat anoreksji oraz skali zagrożenia jadłowstrętu psychicznego, a także zidentyfikowania poziomu świadomości młodych ludzi na temat najczęstszych objawów, skutków, konsekwencji, a także pomocy chorym na anoreksję. © Dany Lavoie/123RF Wyniki Postrzeganie anoreksji Jak pokazują wyniki przeprowadzonego badania, młodzi ludzie w okresie adolescencji zdają sobie sprawę, że anoreksja jest chorobą psychiczną. Takiej odpowiedzi udzieliło 75% badanych. Czerpanie informacji Młodzież niestety nie nabywa informacji na temat anoreksji w szkole i jest to bardzo przykre. Edukacja w szkołach na temat zapobieganie anoreksji oraz zdrowych nawyków żywieniowych jest konieczna. Obecnie internet stał się najczęściej czytaną bazą informacji, z których młodzi ludzie uzyskują wiadomości (95% badanych). Szukając różnych diet, ćwiczeń można szybko dotrzeć do stron internetowych, które biorą czynny udział w promowaniu anoreksji np. PRO-ANA, fora, blogi. W dzisiejszych czasach to bycie szczuplejszą, ładniejszą zwycięża. Dlatego zdeterminowane, młode, dojrzewające dziewczęta szybko mogą dać wpędzić się w pułapkę zaburzeń odżywiania. Aż 30% dziewcząt w badaniu uznało, iż anoreksja jest to sposób na odchudzanie. To zatrważający wynik. Znajomość objawów Młodzież niestety nie wie jakie są pierwsze objawy jadłowstrętu psychicznego. Na objawy związane z jedzeniem wskazało 30% badanych. Według młodzieży stosowanie restrykcyjnych diet jest pierwszym objawem zachorowania na zaburzenia odżywiania. Utrata masy ciała, brzydkie paznokcie to dla 9% chłopców i 14% dziewcząt objawy, które są alarmujące. Innymi symptomami jest noszenie luźnych ubrań, ciągłe niezadowolenie z siebie, stosowanie środków przeczyszczających –tak twierdzi 14% chłopców i 6% dziewcząt. Analizując odpowiedzi widać, iż adolescenci mają bardzo małą wiedzę, a niestety najczęściej to właśnie w porę zdiagnozowana anoreksja, wraz z odpowiednim leczeniem oraz wsparciem bliskich osób, może pomóc pokonać chorobę, odzyskać zdrowie, pewność siebie i umożliwić realistyczne postrzeganie swojej sylwetki. Świadomość konsekwencji Respondenci zapytani o świadomość konsekwencji jadłowstrętu uznali, iż śmierć jest to podstawowy skutek zachorowania – odpowiedziało tak 18% chłopców i 13% dziewcząt, konsekwencje psychiczne zaznaczyło 11% chłopców i 12% dziewcząt (np. stany depresyjne), a na konsekwencje fizjologiczne powoływało się 10% chłopców i 20% dziewcząt. Przykre jest to, że poziom wiedzy na temat zaburzenia jakim jest anoreksja jest tak niski. Metody leczenia Anorexia nervosa jest poważną, zagrażającą życiu chorobą, a walka z nią wymaga potężnej odwagi oraz wytrwałości. Adolescenci w badaniu uznali, że osoba, która choruje na anoreksję powinna rozpocząć leczenie w szpitalu (43% badanych), ośrodku zamkniętym (26% respondentów), u specjalisty (11% gimnazjalistów). Za najbardziej odpowiedniego specjalistę wskazano dietetyka (80% młodych ludzi) oraz psychologa (65% adolescentów). Najczęściej to właśnie połączenie terapii psychologicznych i psychiatrycznych wraz z współpracą dietetyka wpływa najlepiej na powrót do zdrowia chorego. Wnioski Na podstawie wyników przeprowadzonego badania można wysnuć kilka wniosków: Anoreksja wśród dojrzewającej młodzieży jest zjawiskiem powszechnym i ma wymiar nieustannie podnosić świadomość na temat istniejących zaburzeń odżywiania w życiu człowieka oraz skutków jego oddziaływania na organizm, psychikę i życie chore na anoreksję to nie tylko dziewczęta. Powszechny charakter anoreksji jako ,,choroby cywilizacyjnej’’ powinien wymusić podejmowanie na szeroką skalę działań prewencyjnych. ,,Zapobiegaj, żebyś nie musiał leczyć’’ – ta idea powinna stanowić motto dla uczących w szkołach, a także dla rodziców. Edukacja na temat zdrowych nawyków żywieniowych, zapobiegania anoreksji jest konieczna, ponieważ wiedza na ten temat młodych ludzi w wieku 13-16 lat jest duża liczba gimnazjalistów (60%) uważa, iż wygląd zewnętrzny decyduje o powodzeniu w życiu. 1. Ribner, Neil, 2005. Terapia nastolatków: opis problemu dot. zaburzeń emocjonalnych i zaburzeń zachowania. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne2. Opracowanie własne na podstawie pracy dyplomowej. Zapisz się na newsletter! Chcę otrzymywać od na podany przeze mnie adres e-mail informacje (w tym marketingowe i handlowe) dotyczące serwisu, a także innych podmiotów współpracujących z portalem zgodnie z Polityką Prywatności - Natalia PawlakDietetyk, psychodietetyk - absolwentka Wyższej Szkoły Biznesu i Nauk o Zdrowiu w Łodzi, obecnie studentka pierwszego roku studiów magisterskich. Szczególnie interesuje się dietetyką kliniczną oraz psychodietetyką. zapytał(a) o 12:06 Jak wpaść w anoreksję.? Jbc to nie tylko mooje pytanie. Koleżanki też ; > Odpowiedzi Anoreksja.. to poważna sprawa.. dość łatwo w nią wpaść.. wystarczy zacząć się odchudzać i wmawiać sobie że się jest przesadnie grubym.. i mało bardzo mało jeść.. potem samo pójdzie.. tylko najtrudniej jest z niej wyjść.. więc nie radzę się bawić w próby popadnięcia w anoreksję..;)skutki anoreksji...Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. Kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku anoreksji, odkrytej w odpowiednim momencie, może zakończyć się sukcesem. Jednak tak, jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się środowisk mających negatywny wpływ i poddawać się kontroli lekarskiej, do końca życia. Leczenie anoreksji zazwyczaj doprowadza organizm do odpowiedniego stanu, czyli takiego, w którym jest w mocy prawidłowo funkcjonować. Anoreksja wykryta / leczona zbyt późno może skończyć się śmiercią - w najcięższych przypadkach, lekarze mogą jedynie przedłużyć egzystencję i uśmierzyć ból umierania. samo to już zniechęca..;) to nie jest zabawa bo muszę schudnąć by się komuś spodobać .. czy też być modna.. to poważna sprawa.. która jest już z nami do końca życia.. i ma poważne konsekwencje..więcej info poczytaj tu.. Ann172 odpowiedział(a) o 12:10 Anoreksja to choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci... jesteście niepoważne. Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. blocked odpowiedział(a) o 14:57 Chcecie anoreksji? proszę oto link zobaczcie jak wyglądają te dziewczyny i powodzenia[LINK] Chuckowa odpowiedział(a) o 17:57 Pooglądaj sobie zdjęcia wychudzonych dziewczyn ( tzwa thinspiracje) jak się na nie tak napatrzysz to patrząc w lustro będziesz widziała OBLEŚNEGO siłę będziesz chciała schudnąć i po jakimś czasie będziesz miała taki wstręt do jedzenia,że zostaniesz jednak być na etapie pro-ana. Bo w każdej chwili można z tego wyjść, a jeżeli utkniesz tak głęboko to będzie jest fajna, ale anoreksja ma swoje ciemne strony. Lepiej zapoznaj się z pamiętaj jeżeli chcesz być anorektyczką bo to modne to puknij się w głowę. Na początku poczytaj strony pro-ana i zobacz czy chcesz żyć tak jak ci się odwidzi. blocked odpowiedział(a) o 16:41 niech sie ta osoba, ktora chce w to wpasc zastanowi. ja musze walczyc teraz z jadlowstretem by nie wpasc w anoreksje, bo nigdy nie mam apetytu. to nie jest takie przyjemne. wystajace kosci, no naprawde jakie to sexy... wszyscy chlopacy beda na nia leciec! i ludzie na ulicy beda na nia patrzec z takim podziwem na nia, ze po prostu dlaczego ona jeszcze nie jest anorektyczka, na co czeka?! jak chce umrzec, to niech ebdzie miala anoreksje. jak chce by kosci jej wystawaly, cera sie zmarszczyla, jak chce by nikt sie za nia nie ogladal, odwracali za nia na ulicy o bgadywali ze wyglada jak wieszak, wszyscy pewnie z klasy odwrocili bo by nie chcieli sie z chora zadawac i tym podobne.. poza tym problemy z rodzicami by pewnie miala. niech ograniczy jedzenie i schudnie jesli jej to lezy na watrobie tak bardzo, ale po co od razu anoreksja? blocked odpowiedział(a) o 20:00 Jadłowstręt psychiczny (z grec. an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt Anorexia nervosa) – zaburzenie odżywiania, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisali to zaburzenie w połowie XIX wieku Charles Lasègue i William wyróżnia dwie postaci anoreksji – jadłowstręt psychiczny i jadłowstręt psychiczny atypowy ( cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków[1]. Zwykle, w 75% przypadków, rozpoczyna się przed 25. rokiem cechami anoreksji jest usiłowanie kontrolowania własnego świata i radzenia sobie z napotkaną traumą poprzez restrykcje w przyjmowaniu pokarmów. Powodem może być również, potrzeba wewnętrznej czystości lub perfekcjonizm. Spotyka się także inne powody, jak chęć bycia lekkim, czy pragnienie poniesienia kary lub często rezygnują ze spożywania mięsa lub przechodzą na wegetarianizm. Ilości przyjmowanego pożywienia ulegają znacznemu zmniejszeniu, co prowadzi do spadku masy ciała, często o ponad 15%. Zachowania osób cierpiących na anoreksję różnią się. Anoreksja często przeplata się, lub tez całkowicie przekształca się w żarłoczność (bulimię), gdzie często występują: prowokowanie wymiotów, zażywanie dużych ilości środków przeczyszczających i moczopędnych oraz wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Obecnie rozpoznaje się tzw. niezidentyfikowany typ anoreksji, której źródłem są media, powodujące nienaturalne postrzeganie ludzkiego ciała i zaniżające samoocenę młodzieży. Ofiarami tego typu są najczęściej dziewczęta i chłopcy w wieku 11–20 lat. zuza 11 odpowiedział(a) o 08:58 Po 1 nie bądzcie głupie po 2 to jest straszna choroba. Wpiszcie w google grafika,,anorektyczki'', to zobaczymy czy nadal wam się to będzie podobać. blocked odpowiedział(a) o 17:40 Anoreksja to choroba psychiczna. To nie jest odchudzanie się. To dwie zupełnie różne sprawy. Anorektyczki są ciężko chore, mają wiele problemów ze zdrowiem i nie mogą normalnie funkcjonowac. Wiele z nich nie można zostac, bo się tak chce. A bawienie się w jakąkolwiek chorobę jest żałosne. anoreksja to powazna choroba i nie da sie od tak w nią wpaść trzeba byc zdesperowanym żeby być takim głupkiem ale jeżeli już to tak:nie jedz nic przez tydzien i tak nie wytrzymasz bo twój organizm się ,,zdenerwuje'' i zaczniesz jeść tyle że masakra później dopadną cię wyrzuty sumienia i pójdziesz do wc wymiotować i tak dalej i tym sposobem masz anoreksję i bulimię!nie radzę chyba ze ty i twoje kolezanki checie sobie życie zrujnować! blocked odpowiedział(a) o 16:34 wiecie co nie warto. ja sama mam anoreksję i bulimię..;/ na szczęście niedawno skończyłam z wymiotowaniem. czasem myślę sobie, że bez odchudzania byłabym bardziej szczęśliwa. chociaż jak przypomnę sobie tę radość z każdego zgubionego kilograma to sama nie wiem...patrze na inne dziewczyny te chude i te grube i teraz widzę, że przecież te grube tez można kochać. więc dlaczego mnie nikt nie kochał? boję się ale nie potrafię przestać. ciągle wydaje mi się, że jestem bardzo gruba chociaż inni mówią, że nie. mam 18 lat, 167cm wzrostu i 48kg. nie daję rady. wiele dziewczyn chcę wpaść w anoreksję bo spraciło zabija weźcie sobie do serca jaki ból zadamy naszym bliskim,pomyślmy o osobach którzy nas kochają nie o tych którzy nas nie kochają lub mówią w anoreksje a potem będziesz błagać o pomoc,teraz myślisz nic mi się nie stanie wyjde z tego teraz tak nawet nie będziesz mieć siły się też myślałam o tym ale zobaczcie sobie zdjęcia na internecie poczytajcie o współczuje tym osobą które muszą rób ci szanse życia to wykorzystaj to co kobieta jest piękna tylko są kobiety być chuda? to nie jedz zbyt tłustych rzeczy poszukaj sobie diety na internecie ale nie głodź sie zastanówcie się nad tym co mówicie,nad osobami które chcą dla nas jak najlepiej. [LINK] Proszę, obejrzyj to, anoreksja to między innymi choroba psychiczna. Często jest już za późno, 20% ludzi chorych na to umiera. Jesteście, nie chude, nie grube, normalne, w lustrze zaczynacie widzieć się kilka razy grubsze niż jesteście na prawdę. Naszej pani koleżanka umarła na to, 2 razy miała zatrzymywaną akcję serca, przy 3 jej organizm nie wytrzymał, sama odłączała sobie kroplówkę. Bo jej kiedyś '' pseudo koleżanka '' powiedziała, ze jest gruba i powinna schudnąć, tak sobie to wzięła do serca, ze uszło z niej życie, miała 18 lat! [*] ... OdradzamNie będziesz mogła ustać na własnych nogach... To jest choroba śmiertelna. Dziewczyny probuja popadać w anoreksje, bo chca mieć plaski brzuch i umiesnione nogi i posladki, przerwe miedzy udami. Powiem wam jedno: ANOREKSJA WYCHUDZA A NIE ODCHUDZA. Chcecie miec piekna i zgrabna sylwetke? Do ćwiczeń! Osiagniecie 100% wiecej satysfakcji z ciezkiego i efektywnego treningu niz z lozka szpitalnego. Uwierzcie mi - anoreksja wcale nie sprawi, ze będziecie idealne. Moze was jedynie zabic. Pozdro AniQacz odpowiedział(a) o 20:28 Chcesz być motylkiem? Po co ? Zanik miesiączki ? Nie boli cię brzuch głowa podczas okresu ? Nie anorektyczka ma te bóle cały czas Bycie chudą? Nie podobasz się chłopaka i wyglądasz obrzydliwie !Po jedzeniu wymiotujesz Jesteś słaba (ja ledwo mogłam mrugac)Łatwo wejść w to [CENZURA] gorzej wyjść walczylam z tym 10 lat mam 17 Zresztą rodzina przechodzi przez chorobę z tobą pozatym ta choroba tak cię może wymeczyc ze umrzesz (moje bmi ledwo wynosiło 10)Zresztą anoreksja to twoja fałszywa przyjaciółka która nawet jak się wyleczysz to wystarczy jeden mocniejszy kop i wracasz do wszystkiego Uwierz mi przechodziam przez to [CENZURA] 2 razy moja siostra umarła na to Na12345 odpowiedział(a) o 15:17 Anoreksja jest to poważna choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci...jestescie niepoważne?!?! Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. To nie tak że jak zachorujesz na tą chorobę i z niej wyjdziesz to już jej nie masz(masz ją do końca życia) peincess odpowiedział(a) o 20:34 ja ma 15 lat i waże 30 kilo to okropne ! Nie moge się z tego wyleczyć ! lekarz powiedział że grozi mi śmierć jak nie przytyje ! :( Mówie wam odrazu lepiej nie !Sama mam anoreksje już 3 lata , chcecie byc wychudzone nie miec na nic siły i wogóle!Lepiej zastonówcie co wy wyprawiacieTo jest ciezka choroba ,To jest choroba psychiczna Pij wode zimną z cytryną,jedz ryż z przyprawamijedz mało,tyle co 3 letnie dziecko :)skutki wpadniecia w anoreksje: włosy,nie miłe w dotyku,Chcesz wyglądać jak Golum?;-; będziesz maiła piersi ani tyłka,chłopaki nie będą cię sie raz-idziesz do radze,raz sie odchudzałam i mdlałam na lekcji,co teraz rodzice mnie pilnują na każdym kroku i wpychają mniejsza z nikt cie nei zechce,będziesz sama na starość,nie dlatego,że nikt cie nie kocha,tylko dlatego,bo będziesz chuda i Uważasz, że ktoś się myli? lub Dzisiaj porusze bardzo trudny temat związany z modą na odchudzanie. Zbliża się lato próby bezmyślnego zrzucania kilogramów kosztem własnego zdrowia to bezmyślność. Jeśli jesteś zainteresowany - zapraszam do czytania dalej. Jeśli uważasz, że ty lub twoi znajomi mają '' obsesję '' na punkcie odchudzania się to trzeba coś z tym zrobić. Najlepiej zgłosić to do starszej osoby. Liczy się tu wasze zdrowie. Jeśli odchudzasz się dla mody - zrezygnuj. Jeśli uważasz że powinieneś schudnąć, skorzystaj z tych porad : - jedz dużo owoców i warzyw - pij dużo wody niegazowanej - nie rezygnuj z pieczywa i produktów mlecznych - herbatę i kawę zastąp sokami - pamiętaj że sport to zdrowie Anoreksja To już jest poważna choroba. Polega na utracie wagi która dana osoba sama wywołuje. Nawet kiedy waży mało, wydaje mu się że jeszcze musi schudnąć. Najczęściej choroba dotyczy dziewczyn w wieku 10 - 13 lat. A wy co sądzicie o odchudzaniu w waszym wieku ? zapytał(a) o 15:47 Jak szybko można popaść w anoreksje ? Jak myślicie przez jaki czas chudniesz tyle że popadasz już w tą chorobe psychiczną i ma sie anoreksje ? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź EKSPERTM e g. odpowiedział(a) o 17:04: Tu nie chodzi o stopień wychudzenia, o szybkość chudnięcia. Skutki fizyczne są widoczne dopiero po jakimś czasie choroby, która psychicznie opanowuje bardzo szybko. Wtedy chora osoba całkowicie traci kontrolę nad chorobie możemy mówić, gdy taki stan trwa bynajmniej około 2 miesięcy i więcej. Np, nie można chorować jeden tydzień, czy dwa, ani też zachorować z dnia na wygląda tak, że np postanawiasz się jesz mniej słodyczy. Wprowadzasz w jadłospis zdrowsze zamienniki produktówCałkowicie odrzucasz te "niezdrowo" gdy to nie wystarcza - zaczynasz zmniejszać limit mniej, mniej i końcu jeszcze cięższe ćwiczenia stopniowo... Odpowiedzi EKSPERTSourire. odpowiedział(a) o 15:57 anoreksja fizyczna jest wtedy gdy Twój organizm jest tak wyniszczony, tak wygłodzony, że odbiera Ci sił. może doprowadzić do tego, że z wielkim wysiłkiem podnosisz chociażby butelkę z wodą. organizm może wyniszczać Cię od środka. kurczy Ci się żołądek .ale anoreksja to przede wszystkim choroba psychiczna. masz tak okropne obrzydzenie do jedzenia, że praktycznie nic nie jesz. po jakimś czasie dziwne jest dla Ciebie określenie 'głód' bo go nie odczuwasz. czasem masz ochotę coś zjeść, ale w głowie masz walkę, sama ze sobą. wyobrażasz sobie w głowie, że ktoś odradza Ci jedzenia, mówiąc, że jesteś gruba, że przytyjesz, a sama chciałabyś zjeść. jest jeszcze tak, że po zjedzeniu czegoś, widzisz siebie grubą, po prostu to widzisz, w lustrze. brzydzisz się własnego wyglądu. a zaczyna się wszystko od tego, że chcesz schudnąć, kilka kilogramów, potem jesteś chuda, wszyscy to widzą, ale nie Ty, chcesz chudnąć więcej, przestajesz jeść, a zaczynasz nałogowo ćwiczyć. No to jest choroba psychiczna. I można się szybko jej nabawić. Bedziesz myślała że jestes gruba, i przetsaniesz jeśc..a jeszcze gorzej z toba będzie jak np. będziesz ważyła ...załózmy 30kg przy wzroście , a dalej będziesz myślała żę jesteś gruba . Ponad to cięzko jest z tego wyjść, czasami nawet w ogóle, wypadają włosy, zębby, nerki wysiadają. Straszna choroba według mnie nie da się określić tego czasu, można popaść w tą chorobę nie akceptując siebie, będąc zbyt perfekcyjnym, odchudzając się rygorystycznie blocked odpowiedział(a) o 16:10 Hmm... jak będziesz mało ważyła nic nie jadła bo wydaje Ci się, że jesteś jeszcze za gruba to możesz mieć taką chorobę. Adam;p odpowiedział(a) o 16:19 ikstrzy odpowiedział(a) o 15:48 zależy od człowieka i jego organizmu , ale tak ok ! miesiąc ;) Za to odpowiada psychika. Gdybyś ciągle widziała siebie jako grubą i ograniczyła jedzenie do zera, miałabyś anoreksje. Jeżeli jednak, CHCESZ to zrobić i to w dodatku po nic, nie uda Ci się. Przestaniesz jeść - narobisz sobie niezłego bigosu i przestaniesz się rozwijać, do końca życia, będziesz niską, niedorozwiniętą marudą ;D Hm,m to zalezy od organizmu ale anorejsja jest naparwde groźną chorobą;( Daisii odpowiedział(a) o 14:23 sucha333 odpowiedział(a) o 20:09 Tego sie nie do określić , ja np. mam 16 lat 163 cm i waze nie cale 37 kg jestem bardzo szczupła , i nieraz słysze głupie komętarze oo anorektyczka , chodz nią nie jetsem . ALe nie powiem bo patrząc w lustro widze sb grubszą , to jest straszny lek przed przytyciem , tak to nazwe . Wikiszka odpowiedział(a) o 22:06 Jeśli chcesz popaść w tą chorobę to pomyśl 3 razy. Ja chorowałam i nadal choruję na anoreksję. A co do pytania. Zaczyna się jak coś Ci się w sobie nie podoba, więc normalnie się odchudzasz i ograniczasz posiłki. Potem jesz mniej, mniej, mniej.. A potem głodówki. Moim zdaniem w anoreksję wpadasz jak zaczynasz głodówki. Na12345 odpowiedział(a) o 15:14 Powiem tak możesz jeść: chipsy, żelki, KFC, MC Donald's, orzeszki I inne fast food bo to choroba psychiczna. Uświadamiasz sobie że jesteś gruba świnia itp. Ja miałam anoreksję I naprawdę to jest koszmar a nie choroba Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

jak wpaść w anoreksje